Για το "Βαγγέλη" του Στρέφη

Η μέρα που γιορτάζουν οι Βαγγέληδες κοντεύει να φύγει. Αλλά πριν θα ηθελα να μιλήσω για ενα Βαγγέλη που δεν γιορτασε ποτέ και εφυγε απο τη γειτονιά μας. Ενας ομορφος καφετής σκύλος, λυγερός και περήφανος, μελανχολικός και ήρεμος με θλίψη στα πολύ εκφραστικά του  μάτια. Τριγυρνούσε στο λοφο του Στρέφη. Αδέσποτος. Με ένα γαλάζιο κολάρο που έγραφε με αχνά μισοσβυσμένα γράμματα ΑΙΟΛΟΥ. Δεν ξέρω αν ερχοταν από εκεινη τη γειτονιά ή τυχαία κάποιος του εβαλε αυτό το κολλάρο. Ο Βαγγέλης ήταν ο πιο θλιμμένος αδέσποτος που γνώρισα. Τον θυμάμαι μια μέρα πριν ενάμιση χρόνο περίπου στην ταβέρνα του Μπάρμπα Γιάννη στη Δερβενίων στα Εξάρχεια. Στεκόταν διακριτικά σε απόσταση απο τα τραπέζια. Δεν πλησίαζε παρά μόνο αν κάποιος τον φώναζε να του δώσει κάτι να φάει. Δεν ήταν λαίμαργος ούτε ζητιάνευε το φαί του. Ο πιό διακριτικός αδεσποτούλης των Εξαρχείων. Ειχα καιρό να τον δω. Πριν λιγες μέρες έμαθα οτι πηγε από φόλα ή κάτι τετοιο. Σημέρα που γιορτάζουν οι Βαγγέληδες ειπα να γράψω κάτι γι αυτόν γιατί ποιος να τον θυμάται τώρα το Βαγγέλη το σκυλο...