Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Παιδιά και ζώα: Να εκπαιδεύσουμε πρώτα τους εκπαιδευτικους που εκπαιδεύουν τα παιδιά.


Για να κατορθώσουμε στο μέλλον να έχουμε υπευθυνους φιλόζωους πολίτες με περιβαλλοντικές ευαισθησίες δεν αρκουν οι νόμοι αλλά ...μάλλον ουτε και η εκπαιδευση. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε πρώτα τους εκπαιδευτικους και μετά τα παιδιά.

Πως μπορουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά να αγαπούν και να σέβονται τα ζώα οταν οι ίδιοι οι δασκαλοι και μαλιστα «καλών» σχολείων οπως το Τοσιτσειο Αρσάκειο αποτρέπουν τα παιδιά να πλησιάσουν ενα δεσποζόμενο σκυλί  σα να ειναι κάτι βρώμικο και επικίνδυνο?

Η Δ’Ταξη του Γ’ Δημοτικου Τοσίτσειου Αρσάκειου Εκάλης επισκεφθηκε την Τρίτη 24 Ιανουαρίου το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Στην έξοδό τους απο το Μουσείο ορισμένοι μαθητές θελησαν να πλησιάσουν ενα σκυλάκι ήρεμο,καθαρό και δεσποζόμενο που εκανε τη βόλτα του με το αφεντικό του. Μια απο τις δασκάλες συνοδούς παρενέβη άμεσα και τα απέτρεψε φωνάζοντάς τους  «Ελάτε !!...Παμε!!..πάμε!  μην πάθουμε τίποτα»(!)
Κι αυτό ειναι το λιγοτερο που εχουμε δει και ακουσει σ αυτόν το χώρο. Δεν ειναι λιγες οι φορές που σε παρόμοιες επισκέψεις στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο οι δάσκαλοι επιδοκιμάζουν ή αδιαφορούν οταν κάποιοι μαθητές κλωτσάνε ή πετάνε πέτρες σε σκυλιά και γάτες.
αγαλμα σκύλου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας

Δεν εφαρμόστηκε ποτέ ο η νομοθεσία που προβλέπει προγράμματα στα σχολεία για την ανάπτυξη τη ζωοφιλίας σε μαθητές.Ομως ακόμη κι αν γινουν τα προγράμματα...Αρκουν τα σεμινάρια, οι προβολές και οι ομιλίες στα παιδιά οταν οι ιδιοι οι δασκαλοι στην πράξη ουσιαστικά δεν ασπάζονται, δεν κατανοούν και δεν πιστεύουν αυτά που τους διδάσκουν?
Σεμινάρια λοιπον πρώτα στους εκπαιδευτικούς και μετά στα παιδιά.


φωτογραφία αγαλματος σκύλου απο

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

fin de saison...

"Partir, c'est mourir un peu..."



Αεροδρόμια, Λιμάνια και καράβια η ζωή μας όλη με αλλεπάλληλους αποχαιρετισμούς και υποσχέσεις.
 Fin de saison... για τα γέλια, μπανια,ξενύχτια.Αλλη μια φωτοβολίδα ήρθε, ελαμψε και μας αφησε πισω στο Λιμάνι με αλμυρά θαλασσινά δάκρια. 
"partir, c'est mourir un peu..."γιατί ο κάθε αποχωρισμός ειναι ενας μικρός θανατος...Μια απωλεια των ήχων, της μυρουδιάς, των χρωμάτων που μας συντροφευαν κι αυτό το καλοκαίρι.



Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

σαν φωτοβολίδες


Ερχονται και φεύγουν σαν φωτοβολίδες.Eτοιμάζεσαι ολο το χρόνο γι αυτες τις μέρες.Βαφεις το σπιτι. Αλλάζεις τα χρωματα, τα στρώματα, φυτεύεις, φτιαχνεις σαλτσες για ναναι γρηγορα ετοιμη η μακαρονάδα μετά την παραλία, φτιαχνεις μαρμελάδες κι ας μην τις τρώνε... Ολο και κάτι αλλάζεις και προσθετεις για νάχεις να τους δειξεις οταν ερθουν, για ναναι καλύτερες και πιο χαρουμενες οι διακοπές τους.
Και μετά το σπιτι γεμίζει αμμο, το μπανιο πετσετες, οι καρέκλες σορτσάκια και μακώ και το πάτωμα καλώδια φορτιστών και λαπτοπ.
Και μετά αγωνιάς τις νυχτες που ξενυχτάνε, ξυπνάς και το πρώτο που θελεις ειναι να δεις δυό ζευγάρια ποδια στο κρεββάτι και ολα καλά. 
Προσπαθεις να αγαπήσουν το Αιγαίο κάθε χρόνο πιο πολύ, την ανατολή και τη δύση στο απεραντο γαλάζιο.
Και μετά  κάθε μέρα μια οδοντοβουρτσα λιγοτερη, οι βαλιτσες γεμίζουν, η καρδιά σου αδειάζει.
Σαν φωτοβολίδες ερχονται και φευγουν και κρατάς τη λάμψη  με κλειστά τα μάτια μεσα στο μυαλό σου μέχρι να τους ξαναδεις.